Place budowy II linii metra wyraźnie kurczą się i oddają miastu coraz więcej przestrzeni. Na uwalnianej powierzchni widać układane chodniki, nawierzchnię drogową, szklane zadaszenia wejść oraz dwa rodzaje szybów. Jedne z nich mieszczą w sobie windy, którymi zjedziemy do wnętrza stacji, drugie – wentylują całą tę podziemną infrastrukturę.
W połowie każdego z odcinków tunelu znajdują się obiekty wentylatorni szlakowych. Wraz z centralnym odcinkiem powstało ich sześć, żeby wraz z wentylatorniami stacyjnymi stworzyć jeden system wentylujący stacje i tunele szlakowe.
Oprócz nich, bezpośrednio nad stropami stacji powstały wspomniane wyżej szyby czerpnio-wyrzutni. One z kolei wchodzą w skład wentylacji stacyjnej, jako źródło poboru świeżego powietrza i kanał do wyprowadzenia powietrza ze stacji. Jednak zarówno wentylatornie stacyjne, jak i szyby czerpnio-wyrzutni najistotniejszą rolę pełnią w przypadku zaistnienia sytuacji pożarowej. Ich nadrzędnym celem jest wówczas oddymienie podziemnych przestrzeni, aby zapewnić bezpieczeństwo podróżującym oraz personelowi oraz dostarczenie świeżego powietrza na trasę ewakuacji.
Wszystkie naziemne obiekty wentylacyjne pokryte są kamiennymi panelami z szarego granitu o zaokrąglonych krawędziach, dzięki któremu łatwiej wtopią się w miejski krajobraz. Niektóre z nich są częściowo zrealizowane w szkle, komponując się z otoczeniem.
Najbardziej wyeksponowana jest wentylatornia V12, znajdująca się na pl. Powstańców Warszawy. Jej przeszklona część to klatka schodowa dla obsługi technicznej, którą można dostać się z powierzchni ziemi bezpośrednio do wnętrza tuneli. W razie konieczności ta i pozostałe pięć wentylatorni mogą pełnić rolę wyjść ewakuacyjnych.
