Dziś przypada 210. rocznica urodzin inżyniera Stanisława Wysockiego, pioniera kolejnictwa polskiego, projektanta i budowniczego Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej (DŻWW), pierwszej linii kolejowej na terenie Królestwa Polskiego, wówczas najdłuższej budowanej jednorazowo linii w Europie.
Stanisław Wysocki, najstarsze dziecko Tomasza i Katarzyny z Rudzkich, urodził się w Busku, 14 kwietnia 1805 r. W tym czasie rodzina Wysockich mieszkała w Pińczowie, gdzie doktor filozofii Tomasz Wysocki był prorektorem oraz profesorem matematyki i fizyki, a także lektorem języka niemieckiego w gimnazjum akademickim.
Rodzina Wysockich w 1812 r. przeniosła się do Krakowa. Tomasz Wysocki został profesorem w Kolegium Nowodworskim (później Liceum św. Anny). Uczył w nim literatury polskiej i łacińskiej oraz historii polskiej. Z czasem awansował na pomocnika prorektora, a potem prorektora. Status materialny rodziny poprawił się na tyle, że w 1818 r. Wysoccy kupili w Rynku Głównym kamienicę Bidermanowską sąsiadującą z kościołem Mariackim. Pani Katarzyna prowadziła w niej bursę dla zamożniejszych uczniów Liceum św. Anny. W szkole tej kształcili się także trzej bracia Wysoccy: najmłodszy Kasper Napoleon, Felix i najstarszy Stanisław.
Po ukończeniu szkoły średniej w Krakowie Stanisław odbywał w Warszawie aplikację w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji Królestwa Polskiego. Uczestniczył w robotach regulacyjnych Nidy i Kamiennej. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Kwalifikacje uzupełniał w Instytucie Inżynierii Cywilnej i Szkole Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. Po odbyciu służby wojskowej powołany na stanowisko inżyniera w Banku Polskim. W czasie powstania listopadowego pełnił służbę w stopniu porucznika w Gwardii Narodowej, a po jego klęsce powrócił na swoje poprzednie stanowisko w Banku Polskim. W tym czasie zaprojektował spichlerz zbożowy we Włocławku, a także nadzorował eksploatację dzierżawionych przez Bank Polski lasów Płockich i Augustowskich. Zainteresował się produktami suchej destylacji drewna, szczególnie prasmołą, nazywaną wówczas smołowcem. Substancję tę próbował zastosować do impregnacji materiałów używanych w budowie dróg, produkcji wykładzin budowlanych i płótna do krycia dachów.
W 1835 r. opracował dla Banku Polskiego raport dotyczący projektu kolei łączącej Warszawę z leżącym przy granicy Królestwa Polskiego okręgiem przemysłowym, a trzy lata później rozpoczął realizację tego projektu. Organizował wykonawstwo budowy, którą następnie nadzorował jako naczelny inżynier. Korzystał z doświadczeń budowniczych dróg żelaznych w Anglii i innych krajach Europy zachodniej. Był zdecydowanym zwolennikiem wprowadzenia na nowo budowanej drodze żelaznej trakcji parowej, a nie preferowanej przez władze trakcji konnej. Po rozpoczęciu eksploatacji został naczelnikiem wydziału technicznego DŻWW. W 1857 r. mianowano go głównym inspektorem dróg żelaznych w Królestwie Polskim. W ostatnich latach życia pracował jako doradca techniczny kolei Warszawsko-Terespolskiej.
Zmarł w Warszawie, 21 maja 1868 r. Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie. Jego grobem opiekują się członkowie Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei.
