Wizerunek Jana Kozietulskiego, bohatera spod Somosierry w unikatowej okleinie lokomotywy PKP CARGO

 

Akcja „Jestem Dumny” stała się nie tylko wyjątkowym wydarzeniem historycznym, ale również wszechstronnym przedsięwzięciem edukacyjnym, kształtującym świadomość historyczną i patriotyczną zarówno wśród mieszkańców Skierniewic, jak i osób odwiedzających miasto.

Zaprezentowana dzisia na stacji w Skierniewicach lokomotywa stała się wyrazem hołdu dla przeszłości oraz swoistym wyrazem patriotyzmu. Projekt, będący owocem współpracy między miastem Skierniewice a PKP Cargo, ma na celu połączenie historii z teraźniejszością oraz wzmocnienie więzi mieszkańców z lokalnym dziedzictwem.

 

 

Jan Leon Hipolit Kozietulski herbu Abdank ur. 4 lipca 1778 roku w Skierniewicach, to pułkownik wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich w latach 1806–1807 i 1808 r. w Hiszpanii. W kwietniu 1807 roku został dowódcą 3 szwadronu szwoleżerów. 30 listopada 1808 prowadził szarżę szwoleżerów na przełęczy Somosierra. Brał udział w kampanii austriackiej, w bitwie pod Wagram (1809), w kampanii rosyjskiej (1812–1813) i niemieckiej (1813–1814). Uczestnik bitwy narodów pod Lipskiem. Jego czyny są opiewane w pieśni Marsz Kozietulskiego. W 1811 roku został baronem Cesarstwa Francji.

Szwadron dowodzony przez Jana Kozietulskiego, liczący stu kilkudziesięciu żołnierzy, w słynnej  szarży na przełęczy Somosierra otworzył przejście do Madrytu, zdobywając po drodze 16 dział i biorąc 3 tysiące jeńców. Napoleon Bonaparte i francuscy towarzysze broni okrzyknęli Polaków najwaleczniejszymi z walecznych, a Janowi Kozietulskiemu do munduru przypięto krzyż kawalerski Legii Honorowej.

W następnych latach Kozietulski uczestniczył w wielu słynnych bitwach wojen napoleońskich. W bitwie pod Wagram, gdzie poprowadził zwycięską szarżę na jeden z austriackich pułków, został ciężko ranny. Długi czas leczył się w Wiedniu.

Po wielkiej klęsce Napoleona pod Lipskiem wyprowadził otoczonego cesarza i przez Belgię oraz Holandię dotarł do Francji. Po Kongresie Wiedeńskim powrócił do kraju i służył w wojsku Królestwa Polskiego.

Zmarł 3 lutego 1821 w Warszawie, w wieku 43 lat, po długiej chorobie, którą pogłębiło fałszywe podejrzenie o sprzeniewierzenie pułkowej kasy. W uroczystościach żałobnych uczestniczyły tysiące mieszkańców stolicy. Pochowany został w kościele parafialnym w Belsku Dużym.

Od jego nazwiska ukuty został w latach zaborów, a następnie powtarzany w latach PRL-u, a nawet w III RP termin Kozietulszczyzna, dla podkreślenia skłonności Polaków do niepotrzebnej brawury prowadzącej do ogromnych strat bez widocznego efektu.

Był członkiem loży wolnomularskiej Zum Tempel der Weisheit (Świątynia Mądrości) w Warszawie i paryskiej Saint Louis de la Martinique des Frères réunis.

Jego imieniem nazwano przedwojenny 3 Pułk Szwoleżerów Mazowieckich.