Poznańskie MPK ma w swoich zbiorach m.in. wagon doczepny Karl Weyer z 1905 roku, wagon Wismar S2D z 1930 roku (tzw. Szczeciniak) i Fuchs / Heidelberg KSW z 1944 roku – wszystkie są w bardzo złym stanie technicznym. Lecz przedsiębiorstwo myśli o ich odbudowie.
W ostatnich dniach mówi się najwięcej o najmłodszym z tej trójki, weteranie pamiętającym uliczne walki w Poznaniu w 1956 roku.
Stary Heidelberg jest też w najlepszym stanie technicznym spośród kolekcjonerskich tramwajarskich perełek. Gdyby znalazły się środki ze zbiórek od mieszkańców i od sponsorów, mógłby najszybciej wyjechać na ulicę. MPK bowiem chce go remontować, ale nie ma na to pieniędzy. Dlatego apeluje o pomoc finansową do zainteresowanych osób i podmiotów.
Heidelberg nosi nazwę Wojennego Wagonu Tramwajowego (czyli z serii wojennej – Kriegsstrassenbahnwagen). Zasilił poznański tabor w 1944 roku. Przestronny, z szerokimi drzwiami, ułatwiającymi ewakuację w razie zagrożenia, łatwy w obsłudze i o prostej konstrukcji, był lubianym typem. W czasie ulicznych starć Poznańskiego Czerwca 1956 tego typu wagony były stawiane na barykadach, używane jako punkty obserwacyjne i trybuny dla przemawiających, a na ich pantografach wieszano transparenty. Było to o tyle możliwe, że dla bezpieczeństwo, napięcie w sieci trakcyjnej było wówczas wyłączone. Krótko po ulicznych starciach Heidelbergi zostały zmodernizowane, a na początku lat siedemdziesiątych wycofane z linii i służyły celom gospodarczym. Od złomowania na początku lat dziewięćdziesiątych ocalała tylko jedna sztuka, tramwaj niegdyś noszący numer 158, stojący dziś w zajezdni przy ul. Głogowskiej w Poznaniu. Jest jedynym ocalałym Heidelbergiem.
Obecnie środki na odbudowę staruszka stara się pozyskać Klub Miłośników Pojazdów Szynowych, organizujący w czasie imprez miejskich zbiórki – kwesty „na rzecz ratowania starych bimb” i udostępniając w tym celu konto bankowe.
Heidelberg z serii KSW powstał w fabryce H. Fuchs Waggonfabrik AG w Heidelbergu dla wiedeńskiego przewoźnika, jednak docelowo skierowano go, wraz z dziewięcioma innymi tramwajami tej serii, do Poznania. Otrzymały numery od 150 do 159, zmienione po wojnie na 151-160. Pięć z nich przyjechało bez części wyposażenia i silników, dlatego na miejscu uzupełniano je elementami z kanibalizowanych innych wagonów. Później posłużyły za wzór w skonstruowaniu tramwajów typu N.
