Archeologia kolejowa jest dziś pojęciem zwyczajnym dla miłośnika kolei i nikt się nad nim specjalnie nie zatrzymuje. Opisy zamkniętych szlaków i rozebranych linii stanowią pokaźny kontent każdego czasopisma kolejowego lub ważny element publikacji w internecie, czy mediach społecznościowych. Nie zawsze jednak tak było, a przekonuje nas o tym bardzo interesująca, by nie napisać fundamentalna, pozycja wydawnictwa Hajduk, czyli reprint czasopisma Stożne, które ukazywało się w początku XXI wieku.
Ponad trzydzieści numerów tego dość skromnego magazynu mogłoby spokojnie zniknąć w otchłani dziejów zupełnie bez echa, gdyby nie to, że jego doniosłość dla polskiego ruchu miłośników kolei była zupełnie niewspółmierna do prostej formy. Stożne było bowiem czymś więcej niż tylko "gazetką". Dziś powiedzielibyśmy, że było trendsetterem, czyli wyznaczało kierunki i trendy.
To właśnie na jego łamach Witold Stasiewski i Kamil Hajdukiewicz po raz pierwszy w polskiej, a może i europejskiej, historii wprowadzili pojęcie archeologii kolejowej, wykreowali, a przynajmniej opisali, modę na tzw. bileting, czyli dziwne relacje na biletach, chodzenie liniami zamkniętymi i inne elementy świata miłośniczego, które dzisiaj wydają się być zupełnie normalne. Do tego dochodzą liczne artykuły o żelaznych szlakach, architekturze, czy procesach rządzących "ostrym cięciem". Czytanie Stożnego jest jak podróż po podstawowych imponderabiliach tworzących kolejowy świat po wielkich likwidacjach. Bez zapoznania się z tą pozycją trudno jest zrozumieć kim jesteśmy jako ruch właśnie dziś i właśnie teraz.
