Kiedy w Poznaniu pojawiły się tramwaje typu N, były tak nowoczesne, że zaszła konieczność zmodernizowania całej infrastruktury sieciowej i pozostałych wagonów eksploatowanych już przez przedsiębiorstwo.
Bardziej od czerwonego, preferowały tradycyjną zieleń, ale z chęcią poddawały się ulepszeniom, dzięki czemu Poznań wyprzedził Kraków w kwestii modernizacji tego typu wozu. „ENki” woziły Poznaniaków przez ponad 4 dekady, a w końcu – dokładnie 20 lat temu – zakończyły swą służbę w ruchu liniowym.
Tramwaje produkcji polskiej typu N zaczęły do Poznania docierać dokładnie w połowie XX wieku. Były budowane w oparciu o dokumentację wojennych wagonów niemieckich KSW. Posiadały 16 miejsc siedzących i ciężkie, jednoskrzydłowe drzwi. Pierwsza dostawa przyszła z Sanockiej Fabryki Wagonów. Kolejne 30 wagonów silnikowych wyprodukowała gdańska Stocznia Północna, a następne zamówienia realizował już chorzowski Konstal. Dzięki przyjęciu kilkudziesięciu nowych jednostek, można było wycofać z eksploatacji najstarsze tramwaje.
Początkowo pojawiły się problemy z siecią trakcyjną. Rozwiązania w wagonach N okazały się zbyt nowoczesne na obecną infrastrukturę. Dotychczas wozy zasilane były za pośrednictwem pałąka zakończonego rolką, która „toczyła się” po drucie jezdnym. Nowe tramwaje były już wyposażone w pantografy ze ślizgami. Zdecydowano się więc tymczasowo montować rolki w dostarczanych wagonach, a w tym czasie sukcesywnie modernizować sieć i starsze bimby.
Jednocześnie, decyzją władz państwowych, pojazdy zostały przemalowane na kolor czerwony. Chodziło o ujednolicenie malowania wszystkich pojazdów komunikacji miejskiej w Polsce. Nowe barwy nie utrzymały się tu jednak zbyt długo, a Poznań jako pierwszy wyłamał się ze stosowania tego zarządzenia, powracając do tradycyjnej zieleni w 1957 roku. Wtedy też na burtach wozów nad numerem pojawił się herb miasta.
