Zakończył się kolejny etap kompleksowej rewitalizacji budynku dworca kolejowego w Aleksandrowie Kujawskim, stanowiącego największą dumę miasta. Prace prowadzone były w części od sali restauracyjnej do holu głównego wraz z poddaszem.
W wyremontowanych pomieszczeniach wymieniona została instalacja elektryczna, stolarka okienna i drzwiowa, położone zostały nowe tynki i gładzie, nowe podłogi oraz wielobarwna posadzka w holu.
Zamknięte dotąd pomieszczenia strychowe zaadaptowane zostały na sale użytkowe, doświetlone czterema oknami połaciowymi. W pomieszczeniach tych wyeksponowane zostały belki konstrukcyjne więźby dachowej, nadające pomieszczeniom dodatkowego uroku.
Do zaadaptowanych pomieszczeń poprowadzono czterobiegową klatkę schodową i dodatkowo zamontowano windę. Zarówno na parterze, jak również przy salach na poddaszu wykonano wygodne toalety, w tym toaletę dla osób niepełnosprawnych.
Wkrótce zrewitalizowana część budynku dworcowego zostanie oddana do użytku. Jeszcze w tym roku ukończone zostaną prace w dawnej sali restauracyjnej, polegające na odtworzeniu ceramicznej posadzki barwionej w masie oraz zamontowany zostanie stylizowany żyrandol i kinkiety.
Niepowtarzalność dworca jest związana z funkcjami, które spełniał znajdując się na rosyjsko-pruskiej stacji granicznej. Pierwotny budynek dworca w Aleksandrowie wzniesiony w latach 1860-1862 był znacznie mniej okazały niż dziś. Mimo to, w jego wnętrzu znalazły się pomieszczenia przeznaczone na biuro ruchu drogi żelaznej, stacja telegrafu międzynarodowego, sala rewizji celnych, urząd pocztowy, a także bufety, wygodna poczekalnia oraz pokoje gościnne.
Niezwykle okazały wygląd budynek zawdzięcza wizycie Aleksandra II. Istniejący klasycystyczny gmach dworca rozbudowano w stylu neorenesansu francuskiego i luksusowo wyposażono dla potrzeb cara i jego dworu. Powstało wówczas okazałe południowe skrzydło.
W północnym zaś umieszczono reprezentacyjne „apartamenty dworskie” czyli komnaty dla dostojnych gości tzw. „carskie pokoje” charakterystyczne dla dworców pierwszej klasy. W dniu 4 września 1879 r. w apartamentach tych car przyjął cesarza niemieckiego Wilhelma I.
Niezależnie od tego wydarzenia stacja kolejowa funkcjonowała jako bardzo ważny „port lądowy" na granicy Królestwa Polskiego i Rosji z Prusami. Dysponowała luksusową obsługą pasażerów oraz była miejscem, przez które przewożono wielkie ilości towarów. W okresie międzywojennym zlikwidowano granicę państwową a dworzec stracił na swym znaczeniu, stając się prowincjonalnym przystankiem kolejowym.
