Wczoraj kilka minut po godz. 11 tarcza TBM EPB S-760 Elisabetta przebiła się do wewnątrz otwartej przestrzeni stacji Stadion Narodowy. Zakończyło to najbardziej mozolny i czasochłonny etap budowy tunelu pomiędzy Dworcem Wileńskim, a drugą z praskich stacji.
Wewnątrz stacji można też zobaczyć końcowe elementy zaplecza Krystyny, która po wykonaniu 65 metrów tunelu w kierunku stacji Centrum Nauki Kopernik, znajduje się 650 m od koryta Wisły.
Gotowe jest już ponad pięć i pół kilometra tunelu. Nie licząc łącznika pomiędzy I i II linią metra, już teraz stanowi to ponad połowę zaplanowanych prac tunelowych. Gdyby Rondo Daszyńskiego i Dworzec Wileński łączyła jedna nitka tunelu, prace przy jego budowie byłyby zakończone. Podczas sfinalizowanych już prac wykorzystano 3670 pierścieni, które zostały wyprodukowane w fabryce AGP Metro na warszawskiej Białołęce. Tylko do ich wyprodukowania zużyto 30 tys. metrów sześciennych betonu. Z takiej ilości materiału mogłyby powstać przynajmniej cztery biurowce o powierzchni użytkowej 10 tys. metrów kwadratowych.
Tubingi, to jednak nie tylko beton, ale także stal zbrojeniowa, której w tylko zainstalowanych obudowach tunelowych jest 6 tys. ton. Podajniki taśmowe, które przenoszą wydrążony materiał do szybów startowych przetransportowały ze wszystkich czterech maszyn przeszło 215 tys. metrów sześciennych urobku.
Niekwestionowaną rekordzistką wydajności jest tarcza Maria S-644. Dzierży ona nie tylko światowy rekord prędkości dobowej dla maszyny o zrównoważonym parciu gruntu, czyli 43,5 m/24 h, ale także warszawski rekord 220,5 m w skali tygodnia, oraz 729,5 m w jednym miesiącu.
Na każdy cykl pracy tarczy, składający się z drążenia i układania obudowy, jedna maszyna potrzebuje między 600 a 850 kWh. Łatwo więc obliczyć, że do wykonania ponad pięciu i pół kilometra tunelu, zużyto ponad 2200 MWh – co według danych GUS z 2009 roku pozwoliłoby 880 Polakom zasilić swoje mieszkania przez rok.
